ป้อย ๑ หมายถึง (ถิ่น) ก. แช่ง, ด่า.
ว. แล้ว ๆ เล่า ๆ, มักใช้เข้าคู่กับคำ คลํา เมื่อรู้สึกเจ็บ ว่า คลําป้อย,ป้อย ๆ ก็ว่า.
ก. ตามใจหรือเอาใจจนเกินไป, ยกย่องเยินยอจนเกินพอดี,บํารุงบําเรอจนเกินไป.
ดู เลียงฝ้าย.
ก. มาเจอกัน, มาประเชิญหน้ากัน; เอาวัตถุเช่นผ้าหรือไม้เป็นต้นปิดทับส่วนที่ชํารุดเป็นช่องเป็นรู เช่น ปะผ้า ปะว่าว, ปิดทับ เช่น ปะหน้า.ปะว่า สัน. ถ้าว่าเจอ.
น. ไม้ลูกสกัดฝาเรือนสําหรับเอากระดานกรุ, ลูกปะกน ก็เรียก.
น. ชื่อโรคลมชนิดหนึ่ง ตามตําราแพทย์แผนโบราณว่า ทําให้มีอาการปวดหัวเวลาเช้า ๆ ปวดกระบอกตา เมื่อเห็นแดดจะลืมตาไม่ขึ้นเรียกว่า ลมปะกัง, ตะกัง ก็ว่า.
ว. เก้ ๆ กัง ๆ, งก ๆ เงิ่น ๆ.